Είπα να το καταχωνιάσω στο βάθος του μυαλού για να μην κάνω λεκέδες στο σένιο τραπεζομάντηλο του σαββατοκύριακου. Μα ο λεκές βγήκε βόλτα με την καινούρια βδομάδα, όσο και να τα κρύψεις αυτά δεν φεύγουν μόνα τους.
Μεσημέρι Σαββάτου στον χασάπη. Κιμάδες, κότες, τα σχετικά, προμήθειες βδομάδας για να μη ξανατρέχουμε. Οι προνομιούχοι.
Πάνω στο γυαλί του ψυγείου με τα κοψίδια, τις σπάλες και τα συκώτια, αραδιασμένες καμιά τριανταριά -ίσως να ΄ταν και περισσότερες- κάρτες.
Φιλόλογος. Μαθηματικός. Αγγλικής Φιλολογίας. Κι άλλη φιλόλογος. Ιστορικό-αρχαιολογικό, μαθήματα Ιστορίας λέει. Φυσικός. Κι ένας μαθηματικός ακόμη, χωμένος κάτω από μια της Γαλλικής, πλάι σ’ άλλον φιλόλογο παραδίπλα. Κι άλλος ένας. Μέτρησα και τρεις δικηγόρους. Ανάμεσα σε άλλον ένα φυσικό, μια της αγγλικής και μια ψυχολόγο. Με ένα όνομα και ένα κινητό τηλέφωνο, μερικές και με δυο φοβισμένες κουβέντες παραπάνω, «αριστούχος», «προετοιμασία υποψήφιων θεωρητικής κατεύθυνσης», «εμπειρία διδασκαλίας σε παιδιά δημοτικού-γυμνασίου», «τιμές προσιτές», δεν άντεξα να διαβάσω κι άλλα. Η μυρωδιά από το αίμα, μέσα κι έξω απ΄το ψυγείο, ανακάτεψε τα σωθικά μου, λίγο έλειψε να βγω έξω για να με χτυπήσει καθαρός αέρας.
Το τι αγώνα, ξενύχτι, χρήμα, κλάμα, χαρά κι απογοήτευση κρύβει πίσω της κάθε γαμημένη κάρτα το ξέρω, το ξέρουν κι όσοι το ζουν, βλέποντας τα παιδιά τους να κάνουν κιμά όσα ωραία σκεφτόντουσαν για το αύριο. Άμα είσαι ορθολογιστής άνθρωπος θα πεις «καθένας κάνει τις επιλογές του, αυτή είναι η ζωή, μη γίνεσαι drama queen δευτεριάτικα». Μπορεί να ‘ναι κι έτσι. Δεν χωράνε όλοι μέσα στο success story. Γι αυτό υπάρχει κι ο πάγκος με το μπαλτά και τα κρεατομάχαιρα. Για να βολευτείς μέσα σε μια σακκούλα.
Πλήρωσα, έκανα να φύγω. Ο Βασίλης μου ΄δωσε την απόδειξη και τη χαριστική βολή : «οκτώ ευρώ την ώρα, η άλλη είπε και με έξη αναλαμβάνει. Σκέτο σφαγείο ρε φίλε. Αυτή που έρχεται και σιδερώνει στο σπίτι παίρνει δέκα την ώρα. Έρχονται και με ρωτάνε αν μπορούν ν’ αφήσουν την κάρτα τους, γνέφω ‘ναι’ και τις πιο πολλές φορές κοιτάω το ματωμένο πάτωμα από ντροπή κι αμηχανία, δεν μπορώ να δω μάτια. Είναι τόσοι πολλοί πια».
Ήθελα να του πω «βγάλτα από κει πάνω, είναι ντροπή για τα παιδιά» μα δεν τόλμησα. Όχι, εκεί να τα αφήσει. Πάνω στα τσιγκέλια. Για να μη ξεχνάμε -όσοι ακόμη δεν στερούμαστε τα «βασικά»- ότι το σφαγείο είναι ολόγυρά μας. Και μας κοιτάζει λάγνα..
*
a/man/called/... 
“Το τι αγώνα, ξενύχτι, χρήμα, κλάμα, χαρά κι απογοήτευση κρύβει πίσω της κάθε γαμημένη κάρτα το ξέρω, το ξέρουν κι όσοι το ζουν”.. το τι κουράγιο θέλει να μην πέσεις, δεν το αναφέρω καν. Πιο πολύ όμως σκέφτομαι μήπως έχω γίνει ζόμπι και δεν καταλαβαίνω τίποτα πια.
τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, άρα ξεκινήστε από κει και θα το διαπιστώσετε
Είναι η μόνη περίοδος που το ότι η κόρη μου σπουδάζει καλές τέχνες δεν με κάνει να ανησυχώ περισσότερο από άλλους γονείς για την επαγγελματική της αποκατάσταση.
ωραίος, και της δικιάς μου της είπε ένας συμφοιτητής της την ώρα που τέλειωσε με τα της εγγραφής “να χεις υπόψη σου οτι αυτή είναι σχολή για ένα χαρτζιλίκι, στην καλύτερη περίπτωση” και του απάντησε “έχω σχεδιάσει και πλάνο για την χειρότερη”. δεν είμαι σίγουρος αν χάρηκα με την απάντηση ή αν κατατρόμαξα
Πρωτοετείς πριν τρία χρόνια, με τον Αντώνη μου στην ίδια Κρήτη φυσικοί, πρωτάκια, σοφά παιδιά χαρά και όρεξη γεμάτα:
-Κύριε Ρουσουνέλο, το ξέρετε πως σπουδάζετε κι εσείς κι οι γονείς μας μελλοντικούς μετανάστες…
Ήπια ρακές, τσουγκρίσαμε ποτήρια, η μέσα μου φωτιά καίει από τότε καύσιμη ύλη την κουβέντα εκείνη και δε λέει να σβήσει.
αμάν ρε Δημήτρη 😦
να κατέβω προς τα κει τώρα που φύγαν οι βάρβαροι να τα πούμε αυτά πίνοντας και τσιμπολογώντας στο Γιαλό μπας και γλυκάνει λίγο το μέσα μας ;
Όσο αφήνουμε “χασάπηδες” να αλωνίζουν τις ζωές μας τόσο θα βρίσκουμε τα “κρέατά” μας να κρέμονται στα “τσιγκέλια” τους
ωραία, σιτεμένα
Σήμερα είπα να κάτσω να δω τι κακομοιριές έγραψε πάλι αυτός ο τύπος…
Μου το έστειλε ένας πολύ καλός φίλος που έφυγε μετανάστης, με διαφορά μιας ημέρας από μένα, πέρυσι το Σεπτέμβρη. Πήραμε τα πτυχία μας, τα διδακτορικά μας και τα μπογαλάκια μας παραμάσκαλα και μπήκαμε στα αεροπλάνα μας. Εκείνος μένει σε μια τρύπα κάπου στην κεντρική Ευρώπη, εγώ σε ένα μεγάλο σπίτι στη μέση της ερήμου κάπου στη Μέση Ανατολή. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Είπα να διαβάσω τις κακομοιριές… Και τι θέλει εκεί πέρα αυτή η φοτό με το μπαλτά;…
Ιδού τι κάνει ο μπαλτάς:
Μετά από ένα χρόνο και κάτι δω πέρα έχω συνειδητοποιήσει ότι οι φορολογικοί συντελεστές για το “παγκόσμιο εισόδημά” μου μου στερούν κάθε ελπίδα επιστροφής στην Ελλάδα χωρίς να βγω και χρεωμένος από πάνω οικονομικά για το ότι, αφού πρώτα πάλεψα τρία χρόνια ημιαπασχολούμενος / ημιάνεργος, ανγκάστηκα τελικά να αφήσω φίλους, οικογένεια και έναν πανέμορφο τόπο για να επιβιώσω Εκτός κι αν έβρισκα έναν πλάγιο – παράνομο τρόπο να φέρω εκεί τις οικονομίες μου, που διαφορετικά θα τις πάρει ΟΛΕΣ η Εφορία… ΟΛΕΣ όμως! Εδώ δεν υπάρχει εφορία, δεν υπάρχουν ασφαλιστικες εισφορές.. Αν θες κάνεις ιδιωτική ασφάλιση ή απλά μαζεύεις κάπου για τα γεράματα. Τέλεια; Ίσως…. Η Εφορία όμως στην πατρίδα θέλει το 40% του εισοδήματος μου εδώ.. Όσα δηλαδή βάζω στην άκρη με κόπο και θυσίες. Να γυρίσω μετά από 3.. μήπως 5 χρόνια;… Και να ζητάω πάλι δανεικά για να ζήσω; Και να σκέφτομαι ότι έχασα τζάμπα τόσα χρόνια, χωρίς καν να κατοχυρώσω δικαιώματα στη σύνταξή μου;
Πόσες και πόσες τέτοιες ιστορίες ακούω κάθε τόσο.. Οι περισσότεροι σπουδαγμένοι γνωστοί μου έχουν φύγει από τη χώρα. Νιώθω τόσο πικραμμένος.. Η χώρα μας όχι απλά μας έδιωξε, αλλά μας κλείνει και την πόρτα για να μη γυρίσουμε ποτέ….
Παρά τις σπουδές μου, στερώντας μου το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία με αξιοπρεπή μισθό με εμπόδιζαν να βοηθήσω τη χώρα μου… να βγάλω λεφτά, να ξοδέψω, να πληρώσω φόρους… Έξω λοιπόν καλύτερα και αν με το καλό αλλάξει το πράγμα και μας “επιτρέψουν” να γυρίσουμε πίσω,τα χρήματα που άποταμιεύουμε εδώ θα πάνε για καλό σκοπό… Φόρους θα πληρώσουμε (κάντε ρε ανόητοι τους συντελεστές 15%.. έσοδα θα έχειι το κράτος, που αλλιώς δε θα τα δει ποτέ!), αγορές θα κάνουμε, ΦΠΑ θα πάρεις ρε Ελλάδα… Άσε με να γυρίσω και πάρε…
Προς το παρόν αναζητώ το μοναδικό χασάπικο στην πόλη που έμαθα ότι μπορεί να βρω χαράμ (απαγορευμένο) χοιρινό… Από λιμάδι έγινα προνομιούχος ξαφνικά, αλλά μια χοιρινή δε μπορώ να σταυρώσω εδώ κι ένα χρόνο!
and the verdict is ?
μπορώ να το αναδημοσιεύσω;
Στην πρώτη και σε κάθε επόμενη ανάγνωση,κόμπος η αλήθεια.Και μαζί,συνειρμικά,το τραγούδι των Edgar Broughton Band :”evening over rooftops”.Μικρές αγγελίες,προσφορά-ζήτηση,επόμενο σενάριο:πλειστηριασμοί πτυχίων.όσο-τόσο.