Οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι. Βλέπουν έναν τοίχο απέναντι και δεν ξέρουν, δεν είναι σίγουροι, αν τον έφτιαξαν αυτοί οι ίδιοι ή σιγά-σιγά τον χτίσαν άλλοι, δουλεύοντας σιωπηλά τις νύχτες, όσο αυτοί κοιμόντουσαν, αρρώσταιναν, δούλευαν, πίναν, ταξίδευαν, πέθαιναν, τρώγαν ή κάναν έρωτα. Σιωπηλά, σχεδόν μουγκά, τις νύχτες. Για να μην ενοχλήσουν τους ανθρώπους που χτίζαν τον φράχτη.
Εκτός από μπερδεμένοι, είναι και φοβισμένοι. Βλέπουν έναν τοίχο απέναντι και δεν ξέρουν, δεν είναι σίγουροι, τι υπάρχει πέρα απ’ αυτόν. Αν δηλαδή τα δεινά τους θα τους συντροφεύουν στην από δω πλευρά ή τα χειρότερα κρύβονται από κει πίσω.
Στους απελπισμένους έχω πίστη. Σ’ εκείνους που οι υπερθετικοί του καλού και του κακού, τους είναι αδιάφοροι, ασήμαντοι, ανύπαρκτοι, κενοί νοήματος και ουσίας. Έχω πίστη σ’ εκείνους τους πεινασμένους που θα ψάξουν να βρουν λίγα ψιχουλάκια ελπίδας, ακόμη κι αν χρειαστεί να γκρεμίσουν το φράχτη με τα νύχια τους, αφήνοντας κομμάτια από τη σάρκα τους, απ’ την ψυχή τους την ίδια πάνω του. Σαν strange fruits, που ‘λεγε και η Billie.
a/man/called/... 
χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…
Νομίζω τον φράχτη τον έβλεπαν. Παρακολουθούσαν μέρα με τη μέρα το ύψος του να μεγαλώνει και μέχρι λίγο πριν κάποιοι ένιωθαν ως και ανακούφιση. Βλέπετε τους είχαν πει πως ο φράχτης ήταν εκεί να τους προστατέψει από τα θηρία της απέναντι πλευράς. Είναι τώρα που κατάλαβαν πως θηρία υπάρχουν και στις δυο πλευρές και δεν γλυτώνεις από αυτά με τοίχους αλλά δείχνοντάς τους τα δικά σου δόντια. Σε όλες τις ζούγκλες έτσι συμβαίνει.
Κάτσε, κάτσε, από αυτή τη πλευρά του φράχτη, έχει γκαζόν να κουρέψουμε ακόμα…
ο φράχτης μοιαζει να μην χτίζεται για να αφήσει εκείνους απ’έξω, αλλά για να κλειδώσει τους από δω, μέσα.
απ’την ματαιότητα, η αρχή.
Πάντα υπάρχει – ή δύναται να υπάρξει – μια σχισμή.
Το ξέρουμε αυτό, δα…
Όλοι.
Ένω σπρωξιματάκι χρειάζεται και να΄την η ρωγμή που οδηγεί στον καθαρό αέρα.
(ζωγραφίσατε πάλι… Στην κατηγορία κάτι τέτοιων μπλε ποστ θέλω να σας εξομολογηθώ πως είστε ο ΠΡΩΤΟΣ που διακρίνει τις σωστές αποχρώσεις) 😉
Μην την ακούτε.
Παλιά μου έλεγε πως τα καλύτερα μπλε ποστ τα έφτιαχνα εγώ.
Γυναίκες…
😛
οι άνθρωποι μερικές φορές έχουν πολλά ονόματα. όταν ακούω ένα από τα πολλά τα κρυφά να με φωνάζουν κάτι παθαίνω. σκέφτομαι μόνο να μιλάς για απελπισμένους και διψασμένους επειδή κάτι ένιωσες από αυτά. αλλίως αν είναι σαν εκείνη τη διαφήμηση ”Γίωργος 1,2, 3 …8” είναι μάταιο.